AĞLAYAN ÇOCUĞA BAĞIRMAYIN
Bazen sabrınız taşıyor, çocuğunuzun olmayacak şeyler için ağlamasına tahammül edemiyorsunuz ve ona bağırıyorsunuz! Korkan çocuğunuz daha da şiddetli ağlamaya başlıyor! Siz ne yapacağınızı bilemeden, bir an önce çocuğunuz sussun istiyorsunuz. Sonunda o an geliyor, gözleri ıslak miniğiniz susuyor…
Peki siz, o anlarda ne hissediyorsunuz?
Rahatlama? Mutluluk? Endişe? Suçluluk? Hangi duygunuz ağır basıyor? Evet, doğru cevabı verdiniz: Suçluluk! Çünkü savunmasız ve yalnızca isteklerini ifade etmeyi bilmeyen yavrunuza, az önce bağırarak ve onu korkutarak psikolojik şiddet uyguladınız!
Peki şöyle düşünelim; aslında siz kime bağırdınız? Evet bu cevap da doğru: Kendinize! Çünkü, çocuklar için ağlamak en doğal ve basit iletişim şekli. Kendisini ifade edemediğinde, sesini duyuramadığında, istediği bir şey olmadığında çocuklar ağlar! Bir çocuğunuz varsa, şunu kabul etmelisiniz; o ağlayacak ve bu süreci siz yöneteceksiniz! Ağlamasına tahammül edemediğiniz çocuğunuza bağırmadan önce, çocukların neden ağladığını ve bu kriz anlarında neler yapabileceğinizi öğrenmek en mantıklı çözüm!
Kabul etmeniz gereken ilk gerçek, hatalı olduğunuz!
Ağlamak, anne-babaların hatalı tutumlarıyla birlikte, belli dönemlerde, çocukların iletişim aracı haline gelebiliyor. Ağladım, suyla oynadım! Ağladım, çikolata yedim! Ağladım, oyuncağı aldım! Ağladım, parktan eve gitmedim! Ağladım, annemle uyudum! Çocuğunun yerine getirilmesi zor olan veya yapılmaması gereken istekleri karşısında, çaresiz ve sabırsız hisseden anne-baba, ağlama bir an önce bitsin diye, “hayır” dan vazgeçerek, “evet” diyor! Bu denklemi keşfeden çocuk ise; “çok basit! Ağla ve iste! Ağlamak eşittir istediğimi yaptırmak!” diye düşünüyor. Her ağladığında ise anne-babasının farklı tepkisiyle karşılaşınca da şaşırıyor! “Daha önce ağladığımda yapmıştı, neden şimdi yapmadı, daha çok ağlamalıyım” diye düşünüyor. Bundan dolayı çocuğunuzu suçlayamazsınız, onun kafasında bu düşünceyi siz oluşturdunuz! Hatalı olduğunuzu kabul etmelisiniz! Telafi ise mümkün ve çok basit; tutarlı olun; “hayırlarınız hep hayır, evetleriniz hep evet olsun”!
Çocuğunuzun ağlamasından korkmayın!
Anne-babalar çocuklarının ağlamalarına karşı hassaslardır. Çocuklarının ağlamalarını istemezler. Bazen bir kuralı ya da bir şeyi öğretmek veya bir alışkanlıktan vazgeçirmek için çocuğun ağlayacağını bilen anne-baba, sırf ağlamasın, üzülmesin diye çocuğuna doğruyu uygulamakta tereddüt yaşar. Bilmeniz gereken şu; çocuğunuz yalnızca ağlıyor, yani aslında sizinle iletişim kurmak istiyor. Nasıl konuşup, anlatacağını bilmediği için de en basit yolu seçiyor. Çocuğunuzun ağlamasından korkmayın! Çikolata yiyemediği, parkta bir saat daha oynayamadığı, banyoda biraz daha kalamadığı için ağlamasından hiçbir şey olmaz, merak etmeyin! Asıl önemli olan, sizin bağırmalarınız karşısında korkup ağlaması ya da bir travma yaratacak bir olay nedeniyle ağlaması. İsteklerinde ısrarcı olan çocuğunuza karşı sakin olun. Yapacağınız şey; onun göz seviyesine inip, şu an bunu yapamayacağınızı söylemek ve bir alternatif sunmak! Hala ikna olmadan ağlıyorsa da kucağınıza alıp, onu sevdiğinizi söyleyin ve bırakın ağlasın! Siz o arada yapacağınız şey ne ise onu yapmaya başlayın ya da devam edin! Her seferinde aynı şeyi tekrarladığınızda, merak etmeyin, akıllı miniğiniz işlerin nasıl yürüdüğünü çok kısa sürede anlayacak!
Çocuğunuzla sık sık konuşun!
Çocuğunuzla sadece o bir şey sorduğunda ya da bir şey istediğinde değil her zaman, her şeyle ilgili konuşun! Neden konuştuğumuzu en güzel konuşarak anlatabilirsiniz onlara. Duygularınızı anlatın. Ona sorular sorun. “Bugün neden o kadar çok ağladın, anlatır mısın?” deyin. Çocuğunuzun ifade etme yeteneğini geliştirin. Kurallarınızı anlatın. Nedenlerinizi anlatın. Anlamaz zannetmeyin, çok doğru anlayacağından emin olun!
Evet, yerde avaz avaz ağlayarak, parka gitmek istiyorum diye bağıran, yemeği yemeyeceğim diye tutturan, uykum yok diye yatmayan ve tüm bu ve bunun gibi birçok konuda ağlayan çocuğunuzla iletişim kurabilmek, biliyorum gerçekten çok zor! Ama anahtar nokta şu; çocuğunuzun, ağladığı için karşısında bağıran bir anne-babaya değil, onu sarıp-sarmalayıp, anlatan bir anne-babaya ihtiyacı var!
Sabır ve sevgiyle çocuğunuzu büyütmeniz dileğiyle…
Çok doğru.